|
 |
 |
| Deel 1: Saverne-Lourdes Deel 2: de Pyreneeën samen met Ou est le bidon Deel 3: Foix-Beaufort-Albertville Deel 4: Beaufort- Saverne |
In bijgevoegd fotoverslag hoop ik mijn enthousiasme over te brengen. Het maken van een foto is natuurlijk een geoorloofde reden om even te stoppen. Ik heb dan ook redelijk wat foto’s gemaakt.
Fietsen door een van Gogh (voet van de cote de Francheville)
Door de mooiste wijngebieden: onder andere de Bourgogne, Beaujoulais.
Na een dag fietsen was het goed toeven en proeven. In een restaurant in
Astafort, was de wijnkaart 22 pagina’s lang. Dat was dus even zoeken.
Zeer veel cols vlak achter elkaar. De Puy Marie (pas du Peyrol) nog in de sneeuw en daarom nog niet open.
De mooiste dorpjes.
En natuurlijk altijd boven op een heuvel. In dit geval St. Flour (14 juli etappeplaats Tour de France).
Algemene trend: geef de Fransman een heuvel en hij bouwt er een kasteel
of dorp bovenop.
De volgende foto geeft een aardige indruk.
Het kortste dorp dat ik tegenkwam. Madurodam is er niets bij. Toch was
er een hoop te zien:
|
|
|
In 1500 km één lekke band. Weliswaar in de afdaling met 60 km per uur en dus alles moeten bijzetten om overeind te blijven maar het ging goed. Meer pech met het achterwiel: 2 gebroken spaken, die ik niet kon repareren. Maar wat wil je ook met die “route degradée of barrée”. 80 km op hoop van zegen doorgefietst. Zit je niet echt lekker op de fiets, zeker naar beneden niet! Uiteindelijk in St. Flour een fietsenmaker gevonden die mijn wiel kon bijspaken. Terug in Nederland geconstateerd dat de velg aan het scheuren was. Zo’n tocht vraagt heel wat van jezelf maar ook van het materiaal. Wielen inmiddels vervangen. Oh ja. Die slang: dat was ook even schrikken. Zat bijna tussen mijn spaken.
Om wielerprof te worden? Bij de beklimming van de Côte De Puymirol (steil) deed ik opeens mee in een wielerwedstrijd. Leuk al die verbaasde blikken op en langs het parcours. Ze gingen me net even te hard.
Carrière betekent trouwens steengroeve! Toch handig dat Frans!
Ten opzichte van al die korte heuvels tussen het Centraal Massief en de Pyreneeën, waren de 2 “echte bergen” veel leuker om te doen. De Marie Blanc was 8 km kort maar heftig. In de laatste 4 km 500 hoogtemeters. Dat zijn heel veel Caubergjes achter elkaar. De Aubisque was vooral lang en grotendeels in de wolken. Jammer. De volgende dag prachtig weer.
Natuurlijk in de bocht van Wim van Est even gestopt. Die was me een eind naar beneden gevallen. Wat een geluk heeft hij gehad.
Tot slot: Lourdes, het eindpunt van het eerste deel van mijn 100 cols.
Het geloof volledig vercommercialiseerd maar daarnaast toch enorm indrukwekkend. Binnenkort (27 juni) weer terug in Lourdes samen met mijn fietsclub voor het 2e gedeelte van de 100 cols: de resterende Pyreneeën achter elkaar:
De Tourmalet, D’Aspin, Peyresourde, De Mente, Portet d’Aspet, La Core, Latrappe, Agnes, Espies, Del Four, Caougnous, Pequerre (de steilste !). Stuk voor stuk beroemde tour bergen.
Sponsoring voor het goede doel.
Inmiddels hebben al een aantal collegae, familie en vrienden zich bereid gevonden om onder het motto “Doe het goede doel een lol, sponsor een col” mij en het goede doel Wings of Support te sponsoren. Daarvoor nu al mijn dank.
Status op dit moment: door de sponsoren toegezegd bijna 750 euro. Na het eerste deel, heb ik hiervan al 325 euro bij elkaar gefietst. Na de Pyreneeën volgt een volgende update.
Oh ja, Er zijn nog 73 cols die gesponsord kunnen worden. Zegt het voort.
Aanmelden nog steeds via ml.gravenbeek-sandel@td.klm.com
Ou est le Bidon?
Samen met mijn fietsvrienden van het “Ou est le Bidon?” collectief, de
Pyreneeën in 4 dagen: 360 km, 14 cols met de Tourmalet als zwaarste
en de col de Peguère als steilste. Bij elkaar bijna 8 km de hoogte
in. Heerlijk om een volgauto bij je te hebben. Geen bagage, geen zorgen
over het hotel of het eten en drinken. Dat was perfect georganiseerd. Alleen
het (bergop) fietsen moet je zelf doen. En de schapen ontwijken…
Een volledig verslag van de fietsweek 2004 is te vinden op www.ouestlebidon.nl.
De gehele dag prachtig weer. Aan de voet van de Portet d’Aspet stilgestaan bij het monument voor Fabio Casartelli, die in de tour van 1995 dusdanig hard met het asfalt in aanraking kwam, dat hij enkele uren later overleed. Tijdens het klimmen, vertelde een Fransman me dat er halverwege de klim ook een speleoloog was overleden. Grot in, nooit meer teruggekomen. Lekker begin van de dag. Een klein gedenkplaatje aan de rotswand. De Col de la Core was lang (10 km, 8.5 %) en warm. De verschillen werden behoorlijk groot. Aan de Trappe werd pas om 4 uur begonnen. Dat werd nog haasten voor het voetballen. Nederland helaas zien verliezen van de Portugezen.
Aulus les Bain-Col de Peguère (St. Girons, Salies du Salat)
Jacques Godet, Fabio Casertelli, Luis Ocana, Wim van Est, Serge Lapebie
|
|
|
Oud |
Nieuw? |
Vooruitgang? Geef je mening!
De col borden verzamelaar!!!
Daarnaast moest er geklommen worden. De Cevennen met de Mont Aigoual, de Provence met de ongelovelijke Mont Ventoux en de Alpen met al haar 2000’s. De combinatie van temperatuur en zwaarte van de cols maakten het al vrij snel duidelijk dat het uitrijden in 3 weken van de 2200 km niet haalbaar was. Jammer, maar zo heb ik voor volgend jaar nog een toetje. Dat het zwaar was bleek wel toen ik na terugkomst moest constateren dat ik zonder het echt te merken een ontsteking in de aanhechting van een rib en wervel had opgelopen. En dat deed zeer.
La Randonnee en velo la plus dure du monde
Hartekreet boven op de col de Bane.
Het is niet voor niets de zwaarste fietstocht ter wereld! Maar afgezien daarvan was het werkelijk een geweldige ervaring. Een prachtige fietstocht door de mooiste gebieden van Frankrijk. En die Ventoux daar ga ik zeker nog eens naar toe. Wat een berg! In dit fotoverslag zal ik proberen een deel van mijn indrukken en enthousiasme vast te leggen.
Van de voet van de Pyreneeën door wijnvelden in de Limoux (blanquette) richting de Cevennen. De burchtstad van Carcassonne moet je gezien hebben. De velden met zonnebloemen. Pech met de versnelling op de eerste dag. Mazzel dat ik toevallig een specialist vond. Laat hijzelf lid zijn van het Franse 100 cols gezelschap. Leuk.
Prachtige canyons (Gorge de la Vis, Corniche des Cevennes), zeer steile hellingen (col de Solperiere, cote de St. Croix), vreemde rotspartijen: een konijn van 15 m. hoog en de Mont Aigoual vanaf 1000 m. hoogte in de mist/regen; onder de 1000 m. was het droog.
Groots wijnfeest. Helaas moest ik doorfietsen………..De Mont Ventoux wachtte.
Wat een berg. Vanaf 70 km ver zie je hem al liggen. Een puist in het landschap. De enige berg waar je aan de voet de top zo’n 21.5 km en 1610 m hoger verder al ziet liggen. Je bent niet alleen; vele andere fietsers, echter geen een met bagage. De steile km’s door het bos. De laatste 7 km door een maanlandschap. Als je de andere kant opkijkt waan je je in een cockpit: een weids uitzicht. Ik had geluk: het waaide nauwelijks. Wel was het erg warm. Natuurlijk even gestopt bij het monument voor Tony Simpson; vlak voor de top. Het colbord vermeldt 1912 m maar daaronder zie je nog vaag 1909 m. Is ie 3 m. gegroeid? In de afdaling mijn topsnelheid verbeterd: 73 km/uur. Luis Ocana zei ooit eens over de Ventoux: “Vois tu hombre, ce col-là c’est pas pour les hommes, c’est pour les Martiens’.
Heerlijk geurende lavendel velden. Maar daar waar de lavendel verder verwerkt wordt, weet je niet hoe gauw je weg wilt zijn: wat een intense stank. Mooi gelegen dorpjes zoals Montbrun en Simiane la Rotonde.
Een ding is zonder meer duidelijk: niet alleen de Bourgondische maar ook de Provence keuken verdient een aantal sterren. Smullen.
Via de Gorge du Verdon de Alpen in: het betere steile wand fietsen. De weg is als het ware tegen de kloofwand aangeplakt. Zeer toeristisch maar dat had wel wat. Aangemoedigd worden in verschillende talen.
Naast de Verdon nog een aantal andere prachtige kloven. Je komt aanfietsen en ziet allen een enorme wand. Moet ik daar overheen?? Neen: opeens opent de berg zich en fiets je door een kloof van nauwelijks enkele meters breed en honderden meters hoog.
Moustiers en Arvieux
Nagenoeg alle Alpen cols had ik al eens eerder gefietst. Het feest van de herkenning.
Uitzicht op 3000’ers vanaf de col du Lautaret, case deserte (col d’Izoard),
badkuipenwaterval : artist impression ?? (col de la Cuiole),
nog 22 km tot de col de Bonnette
Persoonlijk vind ik de Alpen het mooiste gebergte in de 100 cols. De ruigheid, de vergezichten, de zwaarte, vooral boven de 2000m.; de lengte van de klimmen (tot 40 km lang) speelt zeker een rol.
Roger Rivière (ernstig ten val gekomen in de Cevennen (Mont Aigoual), Henry Desgrange (Galibier), Tony Simpson (gestorven op de Mont Ventoux), Fausto Coppi en Louison Bobet (heroische strijd op de Col d’Ízoard)
en tot slot van 2004: Allez Richard....
Leuk dat iemand er even aan gedacht heeft. Weliswaar aan de verkeerde kant
van de Galibier: in de afdaling maar dat mocht de pret niet drukken.
Het laatste deel begon in de Alpen met de col de Saisies en eindigde met de cote de Salenthal vlak voor Saverne. In totaal 770 km in 6 dagen en weer een ongelovelijke hoeveelheid cols (27) en cotes (13), opnieuw door zeer mooie landschappen en natuur. Wim op de fiets en Marc Pieter in de volgauto begeleidde me. Perfect! In opnieuw een fotoverslag probeer ik de vele indrukken weer te geven.
Het hoogteprofiel van het laatste deel
Vlak na vertrek halverwege de col de Saisies
In de afdaling van de col de Croix Fry (richting het meer van Annecy)
Deze keer niet alleen maar met een stel vrienden van mijn fietsclubje.
Das veel gezelliger en altijd prettig om te weten dat de begeleiding dichtbij
is. De ploegleiderswagen annex snackkar is werkelijk een uitvinding.
De 100cols champagne kreeg ik van Yvonne na afloop.
Samen op de fiets over al die toppen heen!
Naast de gezelligheid moest er natuurlijk wel gefietst worden. Berg op en berg af, bij een temperatuur van vaak meer dan 30 C. Mijn remkabel bleek na afloop geoxideerd van het vele zweet. Het was het opnieuw meer dan waard. Vele schitterende vergezichten zijn op mijn netvlies ingebrand.
Uitzicht op de Grand Columbier (1501 m.).
De Grand Columbier: na de Mont Ventoux en de Tourmalet nummer 3 qua zwaarte in de 100 cols tocht en wat mij betreft meer dan terecht. Wat een steile k.....bult. Maar mooi dat de klim en het uitzicht was! Na de Columbier was de rest van de Jura goed te doen.
De Jura: een relatief arme streek maar als je op zoek bent naar kerken en heiligenbeelden kun je hier meer dan je hart meer dan ophalen.
Zeer mooie wouden, leuke ski dorpjes en imposante begraafplaatsen met vele
duizenden kruizen uit WO-I.
Bovenop de Collet du Linge vind je de loopgraven nog. Krijg je kippenvel
als je leest wat daar allemaal gebeurd is. Met de Ballonnen een mooi gebied
om te fietsen. Totaal anders dan de Jura en de Alpen. Lange klimmetjes
maar niet te steil. Het is een gebied waar je de fiets overal in herkent
en tegenkomt. Colletjes met de vreemdste namen. Mijn favoriet: col du Platzerwasel.
Uitzicht tijdens de afdaling van de Ballon d’Elzas.
Kunstzinnig fietsen in de Elzas
Op zo’n rit kom je de vreemdste dingen tegen. Wat te denken van gevaarlijke borden.....(bords dangereux). Of zou het toch iets anders betekenen....??
Skieende koeien, gevaarlijke fietser, links afdraaiende en bergvergruizende
herten
Of het mysterie van de 12 verdwenen hoogtemeters........
Sponsoring voor het goede doel
In 2004 fietste ik 3300 km en haalde ik ruim 1450 euri aan sponsorgelden
op voor Wings of Support.
Dit jaar de resterende 770 km. Ik zal Wings of Support vragen om al mijn
sponsorgelden (ook de nog binnenkomende) te besteden aan een project ter
verbetering van de leefomstandigheden van kinderen getroffen door de Tsunami.
Dit ter nagedachtenis aan mijn zus Annemarie.
