Trainingsweekenden

Uithoorn 2-3 april	Jur, Gerlof en Ronald fietsen op zaterdag een rondje van 55 km door het groene hart. 's Avonds zitten alle kinderen aan èèn tafel in het restaurant van hun pannekoeken te smullen terwijl de ouders aan de andere tafel nog een tijdje moeten wachten. Zondag doet Richard ook mee en met z'n vieren fietsen we naar Driemond en terug (50 km).
Doetinchem 21-22 mei	Het regende afzeggingen, desondanks voltooiden Gerlof, Ronald en Jur in mooi weer met veel wind op zaterdag 'Rund um het Montferland' (75 km). 's Zondags werd in Ruurlo Ronald's neef bezocht die suprise, surprise 35 jaar getrouwd was. Gelukkig konden we nog wat drinken (55 km).
Eygelshoven 2-3 juli	Ronald, Jur, Richard, Wim en Diet fietsen op zaterdag 90 km en 1200 hoogtemeters in het Zuid-Limburgse land. Hoogtepunt: Richard's speciale outfit ter ere van de voltooiing van zijn 100 cols. Dieptepunt: Ronald gaat op een natte afdaling vlakbij Epen onderuit, gelukkig alleen maar schaafwonden. Op zondag (zonder Ronald) het crashrondje van 50 km met 800 hoogtemeters in recordtijd afgeraggeld. Richard in speciale 100 cols outfit Ronald in Zabriskie outfit

De Fietsweek: Het verhaal van de 10 negertjes, eh cols in de Dolomieten

Jur had het allemaal zo goed voorbereid. Zwitserland en Italië. Een prachtige ronde. De Splügenpas...Maar helaas, om diverse redenen haakten een aantal bidonneurs af om er uiteindelijk met 4 over te blijven. En laten dat nu net die 4 helden van de Sassolongo uit 2001 zijn. De allersterksten die de Sella ronde wisten te slechten en daarnaast het bestaan van de 3 Zinnen tot in een uiterste dimensie wisten te ervaren,-  wat was die pokke helling steil......, en dat alles vanuit Cortina d'Ampezzo. Dat moest over......

De vier helden met begeleiding in 2001 voor de Sassolongo.

Toen ergens in augustus duidelijk werd dat Marc Pieter als begeleider ook verhinderd was, hadden Jur en Richard al snel een alternatief gebied gevonden. Opnieuw de mooie Dolomieten maar dan vanuit Predazzo, twee dalen verder. Voldoende cols en een mooi aantal 2000+ ers bij elkaar.
Uiteindelijk werden het er 10 met een totaal hoogte verschil van 8100 hm en 3 nieuwe 2000+'ers. Nog niet eerder vertoond en dat met zijn allen. Hoezo ouder?: over the hill zullen ze bedoelen!!

Dag 1: Eygelshoven - Predazzo

De Volvo werd verlengd met een 4-fietsendrager en vervolgens over de Brenner richting Predazzo.
Het was dat de auto geen vleugels had anders waren we regelmatig opgestegen. Een voordeel van de Duitse autobaan is dat je kunt opschieten. Het stuk over de Fernpas ging zoals gebruikelijk wat langzamer maar daarna was het weer ready for take-off. Om 4 uur reeds in Predazzo om ons onderkomen hotel Ancora te kunnen bewonderen. Onderweg redelijk veel regen maar in Predazzo was het aangenaam.
’s Avonds aan de champagne: een indicatie over de kwaliteit van het hotel. Jur had het goed uitgezocht. Heerlijk eten, voldoende bier, goede wijn, super attente bediening en een goede ambiance. Nog even alle bergjes in de omgeving op de kaart bestudeerd. Morgen een rondje om de Latemar en daarna zien we wel. 

Net weg uit Eygelshoven, de Brennerpas, de piloot rust uit, de laatste tunnel voor Predazzo

Dag 2: de Latemar ronde met de Passo di San Pellegrino

Afstand: 94 km, 2409 meters geklommen Cols: Passo di Pramadiccio (1431m), Passo di Lavaze (1808m), Passo di Costalunga (1752m) en Passo di San Pellegrino (1918m) Minimum temperatuur 14 graden (‘s morgens) Maximum temperatuur 31 graden (in de zon in het dal)

Uitzicht op de Cornaggio, in Tésero

Klimmen richting de Passo di Costalunga met uitzicht op het Latemar massief 

Uitzicht vanaf de Passo di Costalunga 

Aan de voet van de Passo Lavaze (in Ponte Nova) werd de eerste serveerster gevonden. Dat rondje van Raymond was daarmee binnen. Er zouden meer serveersters volgen. Misschien ook meer rondjes?  In Moena, na de Pramadiccio, Lavaze en de Costalunga, met een drankje en een hamburger achter de kaken, was al snel het besluit genomen om er nog maar een te doen: de Passo di San Pellegrino. Een bijna rechte streep van 10 km bergop met interessante steile stukken van 14 % onderweg. Gelukkig niet al te lang.

Dag 3: de koninginne etappe met de Passo di Valles en Passo di Fedàia

Afstand: 108 km, 2302 meters geklommen Cols: Passo di Valles (2032m), Passo di Fedàia (2054m) Minimum temperatuur 15 graden (‘s morgens) Maximum temperatuur 44 graden (in de zon in het dal)

Lang recht en vooral heel erg steil, de laatste km’s van de Fedàia.

Het uitzicht boven was adembenemend. De Fedàia gletscher. In 2001 op grote afstand gezien vanaf de Falzàrego maar nu van vlakbij. Pr8ig

Het gletscher meer

Uitzicht op de Fedàia gletscher in de afdaling. De Fedàia vanaf Canazei ziet er veel gemakkelijker uit. Tevens veel langer genieten van het superuitzicht.    

’s Avonds was het feest in Predazzo. Redelijke popmuziek bij een aangename temperatuur.

Dag 4: Passo di Rolle, Passo di Valles en Passo di San Pellegrino

Afstand: 70 km, 1900 meters geklommen Cols: Passo di Rolle (1984m), Passo di Valles (2032m) en Passo di San Pellegrino (1918m) Minimum temperatuur 16 graden (‘s morgens). Maximum temperatuur 28 graden (geen zon)

Gedurende de dag werd het weer beter. De Rolle en Valles liepen gemakkelijk. Boven op de Rolle nog even gezocht naar een alternatieve route maar deze bleek een zandpad. De Pellegrino was weer een echte, die er mocht wezen vanaf deze kant. Enkele zeer steile km’s (tot 18 %). Gelukkig ging het hier met name met haarspelden zodat er wat rustmomenten te organiseren waren, vaak tot genoegen van medeweggebruikers......Iedereen kon precies horen waar Richard over de weg slingerde.

Na afloop moest Richard even langs de fietsenmaker voor een gebroken spaak. Zal dat van dat geslinger zijn gekomen?

Omdat het een kort dagje was meer dan genoeg tijd voor een uitvoerige sauna en een uitgebreide pot tafelvoetbal. Wie er nu eigenlijk gewonnen heeft........?

Dag 5: Passo di Mánghen

Afstand: 69 km, 1514 meters geklommen Cols: Passo Mánghen (2042m) Minimum temperatuur 15 graden (‘s morgens). Maximum temperatuur 33 graden (in de zon)

Deze pas kent duidelijk 2 gezichten: de eerste 8 km is rustig klimmen langs een mooie beek. Daarna gaat de weg over in een karrepad en is het uit met rustig klimmen: 8 km met een constant percentage van 10 %.  En dat op dag 4....... dat doet zeer. De eerste km’s door een dicht naaldbomenwoud en dan opeens een open vlakte als het ware tegen de helling aangeplakt. Tijdens de klim twee maal ingehaald worden door langlaufers/skaters.  Bovenop een mooi uitzicht op de klim van de andere zijde. Die is voor een andere keer. Het fut was er wel bij de meeste uit.

Uitzicht vanaf de Passo di Mánghen

Bij het restaurant net onder de top (polenta: gatsie!) werd het topoverleg gedaan. De besluitenlijst in het kort:

• Er is een duidelijke voorkeur voor een route met wisselende verblijfsplaatsen.
• Voor het geval er nog een keer een jaar komt zonder begeleiding/snackcar:
  • bagage vervoer op de fiets: ok
  • een keer verplaatsen met de auto in de week:ok
• Richard wordt de voorzitter voor komend jaar.
• Gerlof gaat trainen voor de Marmotte.
  Richard regelt dat minimaal dag 1 in Bourg zal plaatsvinden; daarna door naar de Ventoux?
• Richard organiseert een trainingsweekeinde, waarbij er gefietst wordt (zonodig op de simulator)
• Iedereen maakt een ontwerp voor een nieuw fiets shirt.
  Enige randvoorwaarde: basisshirt mag niet wit zijn.....

Na het topoverleg sloeg de vermoeidheid toe. Vooral Jur en Ronald hadden het zwaar. Gerlof en Richard wisten zich goed te vermaken.

De afdaling moest voorzichtig gebeuren vanwege de breedte van de weg: een stuurfout maken was niet mogelijk. Dit was trouwens de eerste afdaling waarin ik absoluut niet getrapt heb. Beneden stond de versnelling nog net als bij het naar boven fietsen......

De Dolomieten zwaar?? Hoe kom je erbij?

Tot slot: een bidonweek zonder serveersters is als een fiets zonder trappers!

Mannen, Het was weer super................Thxxx. Volgend jaar weer een M...... 

Richard